Nata e 28 marsit të vitit 1997 do të mbetet përgjithmonë e gdhendur në kujtesën time, si një plagë e pashërueshme.
Në atë natë të errët, familja ime dhe unë ishim gati të niseshim drejt Italisë, duke kërkuar një jetë më të mirë, larg varfërisë dhe pasigurisë që kishte pushtuar Shqipërinë. Por, ajo që duhej të ishte një udhëtim shprese, u shndërrua në një tragjedi të paimagjinueshme.
Anija “Kateri i Radës”, e mbushur plot me njerëz të dëshpëruar, u nis nga Vlora drejt brigjeve italiane. Në bord ishin gra, fëmijë, burra, të gjithë me një ëndërr të përbashkët: një e ardhme më të mirë.
Por, në mes të detit, anija u përplas me një anije ushtarake italiane, “Sibilla”. Përplasja ishte fatale.
Anija shqiptare u mbyt, duke marrë me vete jetën e 81 personave, mes tyre gra dhe fëmijë të pafajshëm.
Unë isha vetëm një fëmijë në atë kohë, por e mbaj mend qartë kaosin dhe panikun që mbizotëronte në bregdet. Familjarët e viktimave, me lot në sy dhe zemra të thyera, prisnin me ankth lajme për të dashurit e tyre. Unë isha me fat. Familja ime nuk hipi në atë anije.
Por, dhimbja e atyre familjeve do të më ndjekë gjithë jetën.
Si gazetar, kam ndjerë detyrimin moral për të mbajtur gjallë kujtimin e kësaj tragjedie. Kam shkruar artikuj, kam realizuar dokumentarë, kam intervistuar familjarë të viktimave, duke u përpjekur të hedh dritë mbi këtë ngjarje të dhimbshme.
Kam kërkuar drejtësi për viktimat, duke kërkuar që përgjegjësit të dalin para drejtësisë.Tragjedia e Otrantos është një plagë e hapur në zemrën e Shqipërisë. Është një kujtesë e hidhur e kohës së vështirë që vendi ynë ka kaluar.
Është një thirrje për të mos harruar kurrë viktimat e pafajshme dhe çuar në vënd drejtësinë që nuk është vendosur ende.
Sot në 19:00 do të jetë një aktivitet në teatrin e qytetit të Leces në Itali, për të kujtuar këtë tragjedi, të cilin e kemi organizuar me disa miq Shqiptar dhe Italian.
